Een Zaanse krijgt huishoudelijke hulp en ondersteuning door een ergotherapeut sinds zij na een ongeval diverse klachten heeft. Er is ook behoefte aan individuele begeleiding, maar die kan pas worden geïndiceerd nadat er een ondersteuningsplan ligt. Hiervoor is een medisch advies nodig.

De vrouw beklaagt zich bij de ombudsman over zowel de bejegening als procedures van de gemeente. Ze voelt zich onveilig, onder druk gezet, niet serieus genomen en niet gesteund. Wat betreft procedures beklaagt zij zich over de doorlooptijden en over het opstellen van het ondersteuningsplan voor de aanvraag van individuele begeleiding. Zij is van mening dat de ondersteuningsvraag vanaf het begin duidelijk en onveranderd is en dat het wijkteam onnodig voor vertraging zorgt door een nieuw medisch advies aan te vragen. Het wijkteam stelt dat het medisch advies onmisbaar is om tot een goede indicatie te komen.

Hoewel de vrouw nog geen formele klacht bij de gemeente heeft ingediend ziet de ombudsman reden voor oppakken van de zaak. Het vertrouwen van de vrouw lijkt dermate beschadigd dat hij bang is dat het proces stagneert en de vrouw niet (snel) de passende ondersteuning zal ontvangen. Hij voert een aantal gesprekken met de vrouw, haar ergotherapeut en het wijkteam.

Er is geen discussie over de vraag of mevrouw in aanmerking komt voor individuele ondersteuning, de vraag is vooral op welke gebieden er precies ondersteuning nodig is en voor hoe lang. De ombudsman stelt daarom voor dat het wijkteam een tijdelijke indicatie voor individuele begeleiding afgeeft, tot het moment dat het nieuwe medische advies er ligt. Hij verwacht dat dit de druk op de vrouw, en haar angst van het nog langer uitblijven van ondersteuning, doet afnemen. Dit kan bijdragen aan een stabielere basis, wat dan weer bijdraagt aan de samenwerking en het in kaart brengen van de ondersteuningsbehoefte.

Het wijkteam gaat akkoord en snel daarna ligt er een ondertekend ondersteuningsplan en kan er gestart worden met de totstandkoming van het medisch advies.