Een jonge vrouw vertelt aan de ombudsman dat zij en haar jonge zoontje uitgezet dreigen te worden uit de instelling voor beschermd wonen waar ze verblijven. Reden daarvoor is dat ze al jaren niet zou meewerken aan de zorg en begeleiding die geboden wordt. Na verschillende waarschuwingen moet ze nu over een paar dagen de woning verlaten. Haar zoontje zal dan bij zijn vader onderbracht worden, terwijl zij waarschijnlijk in de nachtopvang zal belanden. De ombudsman besluit met spoed een rondetafelbijeenkomst met alle betrokken partijen te organiseren.

Daar blijkt dat de ontruiming tot frustratie van de ombudsman niet meer valt af te wenden. De ombudsman vraagt naar de alternatieven. Urgentie zou zijn afgewezen omdat er sprake is van een BW indicatie, maar een BW indicatie krijgt de vrouw niet meer omdat ze niet meewerkt. Dat zou een lege huls zijn, terwijl de wachttijden voor een plek in een instelling immens zijn. Wel worden er goede afspraken gemaakt tussen de vrouw, GGD, Ouder en Kindteam en het Buurtteam.

Wanneer de vrouw laat zien dat ze deze afspraken kan nakomen zou ze weer gescreend kunnen worden voor een mogelijk MO/BW traject. De vrouw kan via haar begeleider gelukkig terecht op een tijdelijk adres en heeft goede omgang met haar zoontje. Toch blijft er lange tijd veel onduidelijk over de begeleiding en haar perspectieven. De ombudsman intervenieert waar hij kan. Op enig moment verblijft de vrouw in een nachtopvang waar ze zich niet prettig voelt. Ze wendt zich opnieuw tot de GGD en kan vervolgens terecht op een vaste plek van waaruit gewerkt zal worden naar een omslagwoning voor haar en haar zoontje.