Een man levert (informele) mantelzorg aan een kennis in Amsterdam. Hij woont ver buiten de regio maar komt heel regelmatig langs. Dat kost hem behoorlijk wat geld, aan benzine, parkeren en openbaar vervoer. Hij leest in een folder over de mogelijkheid van een OV-vergoeding voor mantelzorgers.

Hij vraagt die aan, maar komt hiervoor niet in aanmerking omdat hij niet in Amsterdam woont. Hij beklaagt zich hierover bij de gemeente. Het antwoord is dat er niet afgeweken kan worden van de regels, maar dat zijn eigen gemeente misschien wel een soortgelijke regeling kent. De man is ontevreden over de situatie en legt het voor aan de ombudsman. Hij vindt dat de overheid op deze manier niet ondersteunt bij het streven om mensen langer thuis te laten wonen. Hij wil zijn rol echter niet formaliseren, door bijvoorbeeld bewindvoerder te worden of een zorgovereenkomst te sluiten.

De ombudsman gaat ervan uit dat de situatie niet uniek is en dat er meer mensen van buiten de gemeente naar Amsterdam komen om kennissen te ondersteunen. De man vertelt dat het Buurtteam en Cordaan sinds kort betrokken zijn, omdat de gezondheid van de kennis achteruit gaat. De ombudsman raadt hem aan om de vraag voor te leggen aan het Buurtteam, zodat zij met hem kunnen nagaan welke regelingen er bestaan en waar hij voor in aanmerking komt.

De man volgt het advies op en na een aantal weken laat hij weten dat het Buurtteam inderdaad een regeling heeft gevonden, namelijk een parkeervergunning voor mantelzorgers. Deze wordt afgegeven aan de bewoner als die een verklaring van een instantie heeft waaruit blijkt dat hij aangewezen is op mantelzorg. De man is blij met het resultaat, maar hij vindt het niet zo klantgericht dat je een Buurtteammedewerker nodig hebt om dit uit te vinden.