Een jonge alleenstaande moeder dient een klacht in bij de ombudsman omdat ze geen sociale huurwoning kan vinden in Landsmeer. De vrouw heeft op basis van haar medische omstandigheden wel een urgentieverklaring gekregen van de gemeente, maar heeft vooralsnog geen passend aanbod (d.w.z. op de begane grond, met twee slaapkamers gevonden, en binnen een bepaald budget gevonden.

De vrouw doet een beroep op de Huisvestingsverordening en stelt dat die ruimte laat voor bemiddeling tussen gemeente en woningbouwcorporatie als een schrijnende situatie daarom vraagt. De gemeente stelt echter dat urgenties zeer beperkt worden verstrekt, en dat iedereen met een urgentie in een schrijnende situatie zit. Omdat bemiddeling voor iedereen met een urgentie er gezien het zeer beperkt aantal vrijkomende sociale huurwoningen niet inzit kiest de gemeente ervoor geen uitzondering te maken voor de vrouw.

De vrouw wil zich hier niet bij neerleggen en vraagt de ombudsman om hulp. Die begrijpt dat de vrouw zich in een hele vervelende situatie bevindt, maar heeft ook begrip voor de redenering van de gemeente. De gemeente heeft veel moeite gedaan om haar standpunt en gebrek aan mogelijkheden in deze zaak toe te lichten, zo heeft de vrouw onder andere met de verantwoordelijke wethouder en de burgemeester gesproken over haar klacht.

De ombudsman ziet dan ook geen rol voor zich weggelegd. Aangezien de vrouw aangeeft dat ze vastloopt bij het aanpassen van haar Woningnetaccount vraagt hij de gemeente wel om haar daarbij te helpen, zodat haar zoekcriteria kunnen worden geoptimaliseerd. De gemeente pakt dit voortvarend op en de ombudsman sluit het dossier.