Een vrouw met de Turkse nationaliteit wendt zich tot de ombudsman. Zij heeft haar hele leven in Nederland gewoond en gaat een geregistreerd partnerschap aan met een man met de Nederlandse nationaliteit. Ze wil bij het aangaan van het geregistreerd partnerschap graag haar meisjesnaam behouden en vraagt bij een bezoek aan het stadsloket Nieuw West of haar naam zou veranderen na haar geregistreerd partnerschap. De medewerker scant nog haar Turkse paspoort en Nederlandse verblijfsvergunning. De medewerker vertelt haar dat ze naamgebruik kan aanvragen, maar dat dit alleen voor overheidsbrieven geldt. In de BRP blijft haar meisjesnaam gewoon gelden. Ze zou haar documenten dus niet hoeven te veranderen. De loketmedewerker geeft haar een Formulier Naamgebruik, dat ze invult. Enkele weken nadat ze het geregistreerd partnerschap is aangegaan, ziet ze op haar DigiD dat haar naam veranderd is in de naam van haar partner. Echter, het partnerschap zelf is niet geregistreerd. Bij navraag blijkt dit laatste om een fout te gaan die hersteld wordt. Maar haar geslachtsnaam blijkt wel degelijk gewijzigd te zijn, zo bevestigt de gemeente. Naar Turks recht vervalt haar eigen meisjesnaam en krijgt ze de naam van haar partner. De vrouw dient hierover een klacht in.

Ze stelt dat ze dit nergens op internet heeft kunnen vinden, noch heeft de medewerker van gemeente Amsterdam haar hierover geïnformeerd. In de reactie op haar klacht laat de gemeente weten de situatie te betreuren. In de klachtafdoening stelt de gemeente: vermoedelijk was mijn collega in de war, want na de huwelijksaankondiging heeft hij nog wel een aantekening op het dossier gezet dat uw achternaam door het huwelijk naar Turks recht gewijzigd moet worden.’ De situatie kan echter niet veranderd worden.

Als compensatie biedt de gemeente haar aan om de kosten die ze maakt doordat ze al haar documenten moet vernieuwen, te vergoeden. Mevrouw is hier echter niet tevreden mee. Ze wil haar meisjesnaam terug en stelt nooit een geregistreerd partnerschap te zijn aangegaan wanneer haar meisjesnaam veranderd zou worden. Ze vertelt dat ze bovendien nog een paar keer gebeld heeft met de afdeling en haar toen lachend werd verteld ‘dat het inderdaad tijd was voor de betreffende medewerker om met pensioen te gaan’. Mevrouw wil zich nu door optie laten naturaliseren, nu ze hier haar hele leven gewoond heeft. Om haar meisjesnaam weer terug te krijgen moet ze echter een procedure bij dienst Justus starten. Dit zal haar minstens €800,- kosten. Mevrouw stelt dat als ze dit geweten had, ze zich eerst had laten naturaliseren voordat ze het partnerschap zou zijn aangegaan. Dan had ze automatisch haar meisjesnaam behouden.

De ombudsman begrijpt dat de gemeente haar meisjesnaam juridisch gezien niet zomaar kan veranderen. Nu de gemeente erkent dat de vrouw waarschijnlijk verkeerd geïnformeerd is, vraagt de ombudsman zich af of er in elk geval een deel van de kosten voor een eventuele naamswijziging vergoed kunnen worden. Daar gaat de gemeente in mee. Daarnaast is de klacht en de relevante werkvoorschriften uitgebreid met de afdeling besproken.